Namaszczenie chorych
Kapłani odwiedzają chorych z posługą sakramentalną w pierwsze piątki i pierwsze soboty miesiąca według indywidualnie ustalonej z chorymi kolejności.
Szafarze odwiedzają chorych z Komunią świętą w niedziele przed południem według indywidualnie ustalonej z chorymi kolejności.
Chorych można zgłaszać w zakrystii lub kancelarii parafialnej.
W nagłych wypadkach również telefonicznie:
– telefon do ks. Proboszcza
– telefon do Kapelana Szpitala (ks. Paweł Nowakowski SCJ): 792 203 312
Sakrament namaszczenia chorych został ustanowiony przez Jezusa Chrystusa i potwierdzony słowami „Duch Pański spoczywa na mnie namaścił mnie i posłał mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie, abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rak łaski od Pana” (Łk 4, 18) oraz jego praktykowanie jest widoczne w czasach apostolskich – w Liście św. Jakuba Apostoła czytamy: 13 „Spotkało kogoś z was nieszczęście? Niech się modli! Jest ktoś radośnie usposobiony? Niech śpiewa hymny! 14 Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. 15 A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone. 16 Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy, módlcie się jeden za drugiego, byście odzyskali zdrowie. Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego” (Jk 5, 13-16).
Przygotowanie chorego do udzielenia sakramentu chorych
Przed przyjściem kapłana należy przygotować stół lub stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, ewentualnie też wodę święconą. Jest to wyraz naszej gotowości na spotkanie z Panem Jezusem obecnym w swoich sakramentach i posłudze kapłana. Na tak przygotowanym stole kapłan położy Najświętszy Sakrament do udzielenia komunii choremu oraz oleje do namaszczenia chorego. Dobrze jest przygotować szklankę z wodą dla popicia komunii świętej przyjętej przez chorego w czasie obrzędu. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych do udziału w obrzędzie zaproszeni są wszyscy domownicy, także dzieci.
Jeżeli chory chce przystąpić do spowiedzi, odbywa się ona na początku, dlatego członkowie rodziny powinni wyjść z pokoju, aby zapewnić zachowanie tajemnicy spowiedzi. Po zakończeniu spowiedzi chorego, członkowie rodziny włączają się w dalszą modlitwę: wysłuchanie Ewangelii, modlitwę błagalną nad chorym, w obrzędy namaszczenia chorych oraz komunii świętej. Jeżeli członkowie rodziny są w stanie łaski uświęcającej i oni mogą przystąpić do komunii świętej.
Kto i kiedy może przyjąć namaszczenie chorych?
Jesteśmy odpowiedzialni za wezwanie księdza do chorego, który o to poprosi.
Zaniedbanie tego obowiązku obciąża nasze sumienie. Tak samo gdy wiemy, że stan chorego jest ciężki a mimo to zaniedbujemy ten obowiązek.
Namaszczenie chorych jest sakramentem przeznaczonym dla żywych i wielokrotnym, który można przyjmować nie tylko w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia, ale przede wszystkim w długotrwałej lub dotkliwej chorobie oraz w podeszłym wieku. Sakrament ten może zostać ponownie udzielony, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo pogorszenia stanu zdrowia lub śmierci stanie się poważniejsze (w podeszłym wieku i w chorobach długotrwałych udziela się namaszczenia chorych zwykle co 6 miesięcy).
Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim, osobom niepraktykującym, nie wierzącym, ekskomunikowanym, apostatom – chyba że istnieje bliskie niebezpieczeństwo śmierci tych osób. W takiej sytuacji, podlegający karze ekskomuniki może otrzymać sakramentalne rozgrzeszenie, przyjąć namaszczenie chorych i przystąpić do komunii, jeżeli o to dobrowolnie poprosi i okaże postawę skruchy i nawrócenia. Wyzdrowienie fizyczne takiego chorego należy odczytywać jako łaskę Bożą i wyraźną motywację do nawrócenia i pokuty oraz zmiany stylu życia na autentycznie chrześcijański.
Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić:
• choremu przed operacją chirurgiczną, jeśli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba lub osoba jest w stanie zagrożenia życia,
• osobie w podeszłym wieku, jeśli widać, że opuszczają ją siły fizyczne lub znajduje się w kalectwie, niedołęstwie; osoba w podeszłym wieku może zawsze przystąpić do tego sakramentu,
• dzieciom można udzielić namaszczenia chorych jeśli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie i rozumieją jego znaczenie,
• choremu, który stracił przytomność lub używanie rozumu, jeśli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiłby o ten sakrament, gdyby był przytomny – wynika stąd, że w zwyczajnej sytuacji ksiądz może udzielić sakramentu tylko wtedy, gdy zna tę osobę, która jest już nieprzytomna, lub ktoś w sposób odpowiedzialny mógłby zaświadczyć, że jest to osoba ochrzczona, praktykująca i na pewno pragnęłaby przyjąć sakramenty Kościoła w niebezpieczeństwie śmierci,
• w większym zgromadzeniu wiernych np. w czasie pielgrzymki, spotkania diecezjalnego, dni chorych dla danego miasta lub parafii, zjazdu stowarzyszeń chorych jednak pod warunkiem odpowiedniego przygotowania duszpasterskiego chorych mających przyjąć sakrament namaszczenia. W takim zgromadzeniu do sakramentu powinny przystąpić tylko osoby poważnie chore, kalecy, inwalidzi, osoby starsze wcześniej jednak wyspowiadane.
Nigdy nie udziela się sakramentu namaszczenia zmarłym. Ksiądz wezwany do chorego, który już umarł, tylko modli się za zmarłego.
Pacjenci przebywający w szpitalu, hospicjum lub domu opieki są pod opieką duszpasterską księży kapelanów, którzy także mogą udzielić tego sakramentu na prośbę chorego lub rodziny. Informacja o możliwości kontaktu z kapelanami jest zwykle dostępna na dyżurce pielęgniarek na oddziale oraz na tablicy ogłoszeń danego obiektu.
Kto może udzielać sakramentu namaszczenia chorych?
Właściwym szafarzem namaszczenia chorych jest tylko kapłan (biskup lub prezbiter). Posługę tę zazwyczaj wykonują proboszczowie, wikariusze oraz kapelani, którym w szpitalach lub domach opieki powierzona jest troska o chorych lub starców.
Co daje choremu namaszczenie chorych?
Podobnie jak w każdym sakramencie, również w namaszczeniu chorych, udzielana jest szczególna łaska Ducha Świętego. Duch Święty umacnia chorego, obdarza go pokojem i odwagą, aby mógł przezwyciężyć i znieść wszystkie dolegliwości związane z chorobą lub starością. Duch Święty daje choremu moc do przezwyciężenia pokus złego ducha i lęku przed śmiercią. Prowadzi do uzdrowienia duszy, a także uzdrowienia ciała, jeśli taka jest Boża wola. W sakramencie namaszczenia chorych człowiek dostępuje udziału w zbawczej męce i śmierci Chrystusa. Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa i w ten sposób przysparzali dobra całemu ludowi Bożemu, przyczyniając się do jego zbawienia. Sakrament ten jest umocnieniem dla chorego, aby przez swoje cierpienia skutecznie przyczyniał się do zbawiania świata oraz aby przez śmierć wszedł do chwały nieba.
Kościół wierzy i wyznaje, że wśród sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą – sakrament namaszczenia chorych. Jest on jednym z sakramentów uzdrowienia chrześcijańskiego. Jest to sakrament, w którym ciężko chory otrzymuje przez namaszczenie olejem św. i modlitwę kapłana szczególne łaski, ulgę w cierpieniu, a niekiedy przywrócenie zdrowia. Sakrament ten ma również moc gładzenia grzechów, dlatego udziela go wyłącznie kapłan (biskup lub prezbiter).
W dokumentach Soboru Trydenckiego czytamy: 'Istotą jest łaska Ducha Świętego. Jego to namaszczenie usuwa winy, jeśli byłyby jeszcze jakieś do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu: przynosi ulgę i umocnienie duszy chorego, wzbudzając w nim wielką ufność w miłosierdzie Boże. Chory podniesiony na duchu łatwiej znosi dolegliwości choroby i trudy, łatwiej opiera się pokusom szatana… a niekiedy odzyskuje zdrowie ciała, jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia duszy’. Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym chorobą, potężną pomoc i obronę. Człowiek chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze.
