Ostrowiec Świętokrzyski w trzydziestych latach ubiegłego stulecia wzrastał znacząco w liczbę mieszkańców. Zaistniała potrzeba tworzenia nowych parafii.
Wcześniej, cały teren obecnego Ostrowca i okolic należał do parafii w Szewnie, która powstała przed rokiem 1326.
Od 1581 roku zaczęła funkcjonować parafia w Denkowie, a następnie – w roku 1614 powołana została do życia parafia św. Michała Archanioła w Ostrowcu Świętokrzyskim. W 1932 roku wybudowano drewniany kościół p.w. Najświętszego Serca Jezusowego przy dzisiejszej ulicy Sandomierskiej.
Projekt budowy nowego kościoła w Ostrowcu na Piaskach powstał w 1936 r, kiedy to 15 października 1936 roku ks. kan. Tadeusz Szubstarski, ówczesny proboszcz parafii św. Michała w Ostrowcu zakupił na ten cel od hrabiny Marii Wielopolskiej 4,48ha ziemi ornej na Piaskach, objętej drogą prowadzącą do Kolonii Robotniczej i do Kolonii Miłkowskiej (klin).
W 1938 roku nabyto od Macierzy Szkolnej plac pod budowę kościoła, położony przy ul. Sienkiewicza i ul Piaski (narożnik – plac obecny) o powierzchni 1,51ha, który w roku 1946 Skarb Państwa przekazał na własność Kościoła.
Ks. bp Paweł Kubicki tak opisuje swój pobyt na terenie nowej parafii:
„12 czerwca 1939 r., w godzinach popołudniowych wraz z ks. Kanonikiem i superiorem Księży Saletynów ks. Bronisławem Młynarskim oraz drugim saletynem tego domu na Piaskach ks. Józefem Gołębiowskim, prefektem powszechnych szkół parafii ostrowieckiej, zwiedziliśmy rozpoczętą w r. 1938 (dnia 2 lipca w sobotę) budowę kościoła Najświętszej Maryi Panny na Piaskach, który w przyszłości mają objąć wraz z projektowaną tam nową parafią, Księża Saletyni. Sprowadzenie tego Zgromadzenia do Ostrowca i diecezji Sandomierskiej, to wynik zabiegów i starań ks. kanonika T. Szubstarskiego, dowodzące głębi jego ducha kapłańskiego. Nie liczył się z tym, że jego parafia św. Michała zmniejszy się znacznie.
Chwała Boża i dobro dusz wymagały tego podziału, przeto zasadniczo tak sprawę postawił.
Zawdzięczając zabiegom i ofiarności p. inż. Mieczysława Iwaszkiewicza, dyr. Działu Gosp. Fabryki Klimkiewiczów, fundamenty pod cały kościół (z górą 40m dług.) już skończone, a w tej chwili buduje się w podziemiach kościoła żelazo-betonowa kaplica pogrzebowa.
Dużo ułatwia postęp tej budowy okoliczność, że jej bezpośrednim opiekunem jest ks. Saletyn, superior, który jako zakonnik, zadowolony jest z obecnych bardzo skromnych warunków swego bytowania i urządza imprezy, które przysparzają fundusz na ten dom Boży”.
(-) Ks. Paweł Kubicki, biskup
Ostrowiec, dnia 15 czerwca 1939 r.
Poświęcenia fundamentów absydy kościoła dokonał pasterz diecezji sandomierskiej ks. bp Jan Kanty Lorek już dnia 2 października 1938 r. Realizację prac przy budowie kościoła przerwała II wojna światowa. Jednak w czasie okupacji udało się wznieść kaplicę, tzw. „mały kościółek”.
„Dnia 15 listopada 1942 r. Przew. Ks. Kanonik T. Szubstarski poświęcił kaplicę na Piaskach pod wezw. Matki Boskiej Satetyńskiej i w tym dniu pierwszą Mszę św. odprawiono w intencji wspaniałomyślnych ofiarodawców”.
(-) Ks. Bronisław Młynarski, m.s
Parafia została erygowana 15 października 1946 r. – w 100-lecie objawienia w La Salette i związana „pleno iure” ze Zgromadzeniem Księży Misjonarzy Saletynów, które przez swego przedstawiciela ks. Bronisława Młynarskiego zajmowało się budową kościoła i pracą duszpasterską przez 9 lat.
W roku 1947 ks. bp ordynariusz powierzył prowadzenie parafii księżom diecezjalnym.
Pierwszym proboszczem był ks. Izydor Papier, który dokonał wykończenia i wystroju kaplicy oraz wybudował plebanię z drewna sosnowego. W ołtarzu, na procesyjnej chorągwi, umieszczono obraz Matki Bożej Saletyńskiej. W okresie od 26 maja do 2 czerwca 1057 r. trwały misje parafialne, prowadzone przez o. Małysiaka i o. Olszańskiego z Krakowa.
Wielkim wydarzeniem była wówczas procesja z dużym dębowym Krzyżem misyjnym, która przeszła od granicy parafii – ulicy Czerwińskiego, ulicą Sienkiewicza – do kościoła. W uroczystościach wzięło udział ok. 5 tysięcy wiernych. Była to chwila zjednoczenia parafii przy Krzyżu Chrystusa.
Kolejni księża proboszczowie zajęli się budową kościoła na fundamentach założonych przez księży saletynów.
Budowa trwała w czasie bolesnych doświadczeń. Komunistyczne władze administracyjne utrudniały realizację budowy świątyni. Miały miejsce wezwania do urzędów, upomnienia, dochodzenia, przesłuchania, stosowanie grzywien przez kolegia orzekające.
Ks. proboszcz Jan Bania pisze:
„Ile trudności, kłopotów, przerywania prac w tym czasie – trudno opisać. Parafianie byli zastraszani”.
Byli jednak także ludzie wiary, którzy wspierali kapłanów. Zawierzenie Matce Boskiej Saletyńskiej i gorliwe duszpasterstwo budziły nadzieję, dodawały sił.
I przyszedł czas zwycięstwa, dzień radosnego „Te Deum”, cud łez Matki Bożej. W dniu 23 listopada 1960 r. ks. bp ordynariusz Jan Kanty Lorek, przy współudziale ks. bp. pomocn. Piotra Gołębiowskiego, w obecności kilkudziesięciu księży i kilkutysięcznej rzeszy wiernych, dokonał uroczystego poświęcenia tzw. „dolnego kościoła” p.w. Najświętszej Maryi Panny Saletyńskiej.
Ks. bp ordynariusz ufundował witraż Chrystusa Króla.
